Filmy o grzybach leczniczych

Choć ponad 2000 lat temu nie był znany składReishi, grzyb był używany przez Azjatów w leczeniu wielu problemów zdrowotnych. Dzięki efektywności został nazwany grzybem nieśmiertelności. O jego działaniu i wpływie na zdrowie człowieka oraz jego wykorzystaniu jest wiele historycznych źródeł pisanych. Reishi jest wspominany w „Atlasie grzybów“ Shen Nong Ben Cao Jing, który pochodzi z czasów wschodniej dynastii Han, czyli okres 25−220 n.e. Ta książka była stale aktualizowana i uzupełniana w taki sposób, że wprowadzała inne odkryte możliwości wykorzystania Reishi. Więcej informacji można uzyskać w naszym Atlasie grzybów.

Zachowane starożytne historie opisują jak pastrze jaków odkryli efekty Cordyceps. Zwierzęta, które poza trawą pasły się na Cordyceps były badziej witalne, silniejsze i zdrowsze i również sprawniejsze. To oczywiście skłoniło pastrzy do używania tego samego grzyba. Zapisy historyczne, które są do dyspozycji, pochodzą z czasów ok. 620 n. e. są częścią chińskiego zielarza. W świecie zachodnim Cordyceps został "odkryty" aż w 1726 roku. W tym czasie na Konferencji Mykologicznej, która miała miejsce w  Paryżu, przedstawiony był ekspertom. Był prowadzony w atlasach mikologicznych, ale o  jego działanie nie było znane, zmieniło się aż o  ponad dwa wieki później.W 1964 roku został Cordyceps klasyfikowany jako lek ziołowy w współczesnej farmakologii chińskiej. Więcej informacji można uzyskać w naszym Atlasie grzybów.

Maitake jest niewątpliwie najbardziej znanym grzybem głównie w Azji, gdzie jest wykorzystywany do przygotowywania potraw, ale efekty terapeutyczne są znane od tysięcy lat. Źródła historyczne wyjaśniają, dlaczego nazywany jest również grzybem tańczącym (tłumaczenie z języka japońskiego), bowiem wielkim szczęściem było znaleźć tego grzyba i „grzybiarze“ dosłownie tańczyli z radości nad taką "zdobyczą". Tradycyjna medycyna chińska wykorzystuje działanieMaitakeprzez bardzo długi czas. Jest opisany w źródłach z czasów dynastii Han (206–210 n.e.), jest również w „chińskiej książce“ Shen Nong Ben Cao Jing. Ani w dzisiejszy czasach zainteresowanie grzybem nie zmienia się, przeciwnie, ponieważ wiele badań potwierdza jego pozytywne działanie na ludzi, jest sztucznie uprawiany, komercyjnie od około 80 lat ubiegłego wieku.Więcej informacji można uzyskać w naszym Atlasie grzybów.

Grzyb jest już znany z czasów około 4000 lat temu, był używany przez Mezopotamian, Egipcjan, Chińczyków itd. Chaga jest również opisany w chińskiej „książce“ Shen Nong Ben Cao Jing. W Rosji i na Syberii był używany nie tylko do leczenia, ale również do szamańskich rytuałów, a to głównie Khanty/Oystaky, którzy nadali jej nazwę dziś najczęściej używaną. Chagu jadł również Car Władimir Monomach czy Rasputin... Sołżenicyn wspomina również o niej w swojej książce „Odział chorych na raka“. Chaga nie był nieznany pierwotnym mieszkańcom Japonii tj. Ainu. Gotowali z niego herbatę, którą pili podczas dolegliwości żołądkowo-jelitowych, bóli brzucha itd. Również oni wykorzystywali proszek z grzybów do ceremonii religijnych. Więcej informacji można uzyskać w naszym Atlasie grzybów.

Hericium to grzyb jadalny i bardzo smaczny. Ma swoje miejsce w gastronomii narodów azjatyckich. To nie tylko jedzenie, ale przede wszystkim lek, który jest używany głównie w medycynie tradycyjnej w Azji, więc i w tej chińskiej. Znali go również Indianie z Ameryki Północnej, istnieją dowody, że tylko w formie proszku nosili ciągle przy sobie i wykorzystywali jego siłę przy pielęgnacji otwartych ran głównie do dezynfekcji i zatrzymania krwiawienia. Do „naukowego“ zadokumentowania grzyba doszło aż w XVIII, wieku. Wykonali to dwa mikolodzy, pierwszym był Francuz J. B. F. Bulliard, który go nazwał Hydnum erinaceus, swoją obecną nazwę Hericium Ch. H. Persoona  dostał w 1797 roku. Więcej informacji można uzyskać w naszym Atlasie grzybów.

Coriolus jest dobrze znany już z dawnych czasów. W pełnych tekstach z 1368 roku n.e. więc z czasów starych Chin i dynastii Ming, zapisano, że Coriolus był używany na wzmocnienie zdrowia fizycznego i psychicznego oraz wzmocnienia energii chi. Coriolus w tradycyjnej medycynie chińskiej jest nadal używany jako "lek". W świecie „naukowym“ został odkryty aż w 60.−70. latach XX wieku. W tym czasie, dzięki japońskiemu naukowcowi, został wyekstrahowany z Coriolus polisacharyd z oznaczeniem PKS, w którym wkrótce wykryto efekty immunostymulacyjne. Dalsze próby w roku 1965 potwierdziły, że PKS ma również  działanie przeciwnowotworowe. W Japonii około 1980 roku został dodany do standardowego leczenia przeciwnowotworowego. To samo dotyczy Korei, gdzie Coriolus dostaje aż 70% pacjentów z rakiem.  Od lat dziewięćdziesiątych XX wieku  przeprowadzono dużą liczbę badań klinicznych, które potwierdzają skuteczność Coriolus. Więcej informacji można uzyskać w naszym Atlasie grzybów.